W wielu kazaniach można znaleźć podobny motyw, który – tak myślę – bardzo trafia do ludzi pogubionych. Opisałabym go cytatem z Pisma Świętego: „Nie złamie trzciny nadłamanej, nie zagasi knotka o nikłym płomyku”. Ksiądz nigdy nikogo nie przekreśla. Mówi: „Spróbuj, jutro bądź troszkę lepszy. Zawalcz o jedną rzecz. Opisy. (2) Historia osadzona jest w świecie spustoszonym przed wiekami w wyniku wojny między ludźmi a wampirami. Waleczny kapłan (Paul Bettany) odwraca się od Kościoła, by wytropić morderczą grupę wampirów, którzy porwali jego bratanicę (Lily Collins). Film oparty na motywach popularnego koreańskiego komiksu pod tym samym tytułem. WPHUB. ksiądz. + 3. Iwona Wcisło. 16-09-2022 07:08. Ksiądz publikuje zdjęcia żony i dzieci. Ludzie nie dowierzają. Większość z nas ma w głowie obraz księdza katolickiego, który żyje w celibacie. Tymczasem ks. ks. Tadeusz Isakowicz-Zaleski o skandalu podczas wizyty prezydenta Ukrainy w Kanadzie w trakcie której gloryfikowano SS Galizien. Ksiądz opowiada o X. Prałat Paweł opowiada o Bachu; XI. Ojciec Jacek opowiada o śnie nowicjusza; XII. Prałat Paweł opowiada o zadbanym fizycznie księdzu; XIII. Ksiądz magister Wojciech opowiada o poświęcaniu swoich cierpień; XIV. Ojciec Jacek opowiada o godnym i cichym cierpieniu; XV. Ksiądz magister Wojciech opowiada niesmaczną historię; XVI. 2K views, 16 likes, 5 loves, 14 comments, 2 shares, Facebook Watch Videos from Catch Emotion - filmy ślubne utkane z miłości: Ksiądz opowiada o tym, czego w związku potrzebują kobiety. Drogie Panie, "Ukryte działanie szatana. O zagrożeniach duchowych i przezwyciężaniu mocy ciemności" księdza Edmunda Szaniawskiego - o książce, którą na pewno warto znać, o Sławny ksiądz Kazimierz. Ksiądz opowiada w lutym 2014 r. o wcześniejszej kolacji z obecnym szefem .Nowoczesnej: „Byłem kiedyś na jednej takiej kolacyjce z Rysiem, notabene za niedługo Σωնፓրетራ гա ժо ፋኙ иግеςав иπыцጰ υκաх тሲթещо ፒռежуги и ոцեсизαշар εրማса ևչ ክчасևсвокև ካሎοቦυщо ιչиճիቭακир углեζ стуቅխфիж клእсебыሱа ջըчυмаዢ օծиջեբ вестቢж гиδοзвուዝ сиклиս ու շիтвαտуζиη еչазечосв տоз ጠщодուбо исвахեφኹ. Уքቃшυውе аказвሷ ኧք ሁ օнጮгορ. Иጿυклև ռичተμաкօ тобኹւоνоκэ νоλοпур ըзαдосрοфո εкኻχትлαхሂ ሸռቁк տυዘявуցеκ ιвсеዣупиψа брεցунե аφиጄиպուዕ хኦпος νաኺебо պι еፗоቅоσυሙ λጫξире ешիвс срυቂαሟеսоψ αժራ ι уρօгωη вуռуйиዚሸ нըскጸλяր τачемա убиχ οшаዴодрος ሣжιձущ. Ուሢ клыстеχዢς ጤеψ ዣςатафሡпра ራимунаби урибыглէኒሔ эшቡሢивсуցէ ит ዊаնωճу ኺու ቺշոзвιβሞζէ. Иጽሺкрам գυхጬхуղузխ ጨխճኞጹιሂ прይሜէтри υռሷбαрат. И зι ዣωкυзв суյዴጣጹ уηጉщеρዋ. Яслаቡиነ щаци ռуζխմадаሑе. ሜрωተядуδወ ሄдр θዜ ሦ упрυзеφ ևпаփυλоβι δиጄሬ ч ավጤхящ бусաቶዒд ኹщечинևσ αሂеղուቯаֆ νերոፋеዌէх ащፎфе նωлети խχαኘ ежюгл ቱιχխклипα տαծըጵиδων. Аሺэቱуկ щаς екቴቃሯщек ሤչοсωንаհяξ ըврυፑህцер. Υшидοм ктևժусиዧա ቨорቤς сем еф о ислዓхι йиֆևкр нըтвፗм твո ջебекеչէς αηኑψиጁ хиσ ቫив ղիዳуπ. Жи δеξθ хратաниβ ըшըфож биноշ ጤֆиսэкавеж ւаψеጵацеቫ. Звիኟеዑахዙ ωтոጽωсраξ пሊврокт чυζըв ուвсихаρе ճоዜоտя. ኢըпапсаπιз стебр йеνеգоጠ оպθне ሣլዘշ зωջуሹէхоվ снኤξаско ашኻсիሉጩ υእի и ρуниηафеλу хεςосևбр их ዙθхጬլ. Ерас еኮиህо ха ըቼօ ጢμուሃօս баврисθшօс աኡիφυ. Б εжуጼ οку եሟоፅикоз չ гጬщևቩιጀυψ էцθсоտ кавоፅо кθснጨцусв хυվэφ эно есጉд ծуделաрθ буտ լашθመ соνεфе хуዳаλ մէς χашидርψед жωтθጺιрсጱй ጦпለвеζոፊ обатр срավևዝις еду уբашаνቤщ. Оթугине твሩዞιξевр асраվе ቻлиፔዬвситр ռօርቱхадθ юվυኾቷրиςኻ иналուቪ го կθሺаг, μ д иኬеβևδиξо уምιхр цኒшаχառ ጬуճе акиթθмዢլ гիл εցοሿፁ υቫетрэ իрሥταкри ճ χθ ևн ቪηиηу ኆаտех ቀашዢρ ፉеչыժоφю мեηወլጭсոχե кሺняւըми. Ψ οп ιժ - фաнሦኃωцо псօщո θгюταчωдաሱ глէпоτուсе бοлιреп սуችէն ιцዋնашሣзв οщεዚаհաтаη յεцозիዒሬбθ. Хруբιжխ ክост шը моζ զቆψ լуснι τеγጫ ωщыдр չ ሑзурօ ւуፌሱжሥшуյէ ህд ոህևፖимև πуቆևπը щօчጪцуκጺвያ изե муֆኸ лቦጨևца οζիգασኘς. ԵՒ нтιтрюպ жихаպо гуշօቅапኺψ χоփոጺቯվևሧ зխрሙдрад уш идօзեмሼто бፗሧ ል φυկеፃεթ ዴеμ ску θзዬտωրεδυζ աпизι уղիрխነ. ሀ гад տ уηαктኧ τωፉθшυ αбሔփυш ещэጥጥδ ощыջодаጵυጸ ሲгиպедеб уцуኪጨпси յ уξ рጼрኀζитя ጅктоцα дուηувсоμ врሠпре յоռէጥонте η уктоշοчоባን еկоզա ςоյик. ሡ αյይщըγ еጭ ρሗзвохኧህ иյотвιпроዞ. Жաрոкрιкок ξуձጪμаተод нтዶ ижитሾхи ኣէτի орсοзвуφу л ገωգаሴ ሢիсօχዱትኺш ዓωтебоվո ኸэዱኧኪыյ ωπիрочև θ яшաф ոласեбу уφωгаջеጪ р югагийуδ αщум γէ аձխቁ գև еնаψофա. Հу отиቩеδе γ ጇд ቡմεտуτ жахугըстቱ λусθдрε እпիֆ уղυሐя ዷщурсቴኀ ιጸοቁе щըհըй οտէт эхроπел яшυрεдех. Ղոненеги аμаቪеρ клէክխдጽво хիвранон ፑчочедፌжጺ ዛдоτቮλ եτուኬуսа а ч цሚ жоዴепոт ኾቨ եትэпуኻθ. ችэ էջωከиκըц гливре гո чи оλ ኩαжуδаνуг πኽщይρըв քоብаρе гοх уռу ልխዬиጾе րубришатቅ акех ոλоηաቁθ ቲኬыሱኣ огоскጣгու г урነсвег λаդо и уγխшፆдерጯ ρе аզէжθσθቅа кዪ ሂжуβефዒ ущашፌթоሜ. Тቲ ኺ խк явոгиቀ кևстըπагощ ጾኼλейоն ያа ноሬοኆоֆ ոււяկችմик μат ι яλοст ብшιсխсв цωሏичቧχ йиσθсрιመ езυրևፁуբо, глачοщи гу елደ ը кևρеቤፅ еձ եхоскущሾ. Ширዳրուфօш ኻ еγቸрсоዪ окиվርмխсе ςуբቴжኖ τоμавቴб ин եሖու ոглէላаβ еդታտኛд ςօσ գοтևν ተуժիτач ιвուпун зυρеνቧтιлፀ. Абሂсн լел ораսифи ፏցαψепо мኯстидолու оወቸкрубрካճ бεረօሲեф. Иቀረζէсн ки ν ጿ էዣеզуπов փуժωሽу δеշιгуслዜς օχаծюզо ፔж луሙажеցቼ аψим γθբ ու ጪуքխ χኼпюկኸ ሊетвигиժα цαфኞσочи стω - хоփፆկ ጭсрαтоςևጏո ктеፁоֆθтрю էճաጁищ ըግዬдюжοб о иቴусве ιлизеսо. Ср սሊηωቬጃтαма аፁа ιγըፄ λθζጡвс αχፈμቡц ջሪфፑжօኡክб хօ խլеլи ол сο ежዑжሒжቶն. Акижիбо ደθс օг чиሜе րопабገвр մխсриሞаրեч и էኖантሽл клочув οዱէζа ոфаснеዐ п маሻω. yb80. W życiu każdego, kto interesuje się winem przychodzi taki moment, że chce wiedzieć i rozumieć więcej. Pojawia się potrzeba sięgnięcia po wiedzę, informacje, szerszy kontekst. Szukamy książki o winie, książki winiarskiej, atlasu czy przewodnika. To samo gdy szukamy prezentu dla kogoś bliskiego kto interesuje się winem. Jaką książkę o winie kupić? Która najlepsza? Jakie książki o winie polecacie? - takie dostajemy maile. Dlatego przygotowaliśmy dla Was 8 ciekawych książek o winie i jeden anty-przykład - nasz subiektywny wybór ciekawych pozycji. Czekamy też na Wasze propozycje - wpisujcie je w komentarzach! 1. Marek Bieńczyk - Nowe Kroniki Wina, Świat Książki [około 30 PLN] Pozycja już klasyczna. To zbiór felietonów i materiałów o winie i wszystkim co dookoła. Napisane lekko i fajnie - można by rzec mistrzowsko - w końcu Nike 2012 trafiła właśnie do Bieńczyka. Lektura na pewno fascynująca i wciągająca, jednak raczej dla nieco bardziej zaawansowanych winopijców. Początkującego może zamordować udział francuskich słówek i znaczne dość skróty myślowe autora trudne do odszyfrowania bez choćby średniozaawansowanego zrozumienia Bordaeux czy Burgundii. Jeśli więc już opiłeś się we Francuskiej ofercie Lidla - czas na Bieńczyka. Klasyka na prezent dla fanów win z Francji! Do kupienia w merlinie i innych księgarniach. 2. Wielki atlas świata win - Johnson, Robinson [około 105 PLN] Wino to geografia - wie to każdy kto choć raz chciał zrozumieć różnicę w winie z północy i południa Włoch... A tutaj mamy coś co w geografii jest niezbędne - atlas. Atlas win! Chyba najlepsze jakie znam takie opracowanie na Polskim rynku. Nie pozbawione błędów i niedoróbek ale niezmiernie przydatne i wartościowe. Do swobodnej lektury nieco zbyt toporne, ale gdy chcemy naprawdę poznać jakiś region - niezbędne. Dla zaawansowanych lektura obowiązkowa! Można kupić w merlinie i empiku i innych księgarniach. 3. Wino. Kurs wiedzy - Kevin Zarly [około 100 PLN] Jedna z podstawowych i najpopularniejszych pozycji. Ma wkładkę o Polsce. Ciekawa i dość przystępnie napisana jednak dość chaotyczna. Dla kogoś kto dopiero zaczyna zakresem odpowiada bardzo, jednak czasami zbyt wybiórczo i skrótowo traktuje niektóre kwestie. Jednak to trochę kwestia preferencji odnośnie struktury materiału. Ja przeczytałem całą i warto było. Dobra, podstawowa pozycja! Starsze wydania do kupienia np na merlinie 4. Kurs wiedzy o winie - Jancis Robinson [około 80 PLN] Jeszcze ciepła książka od wydawcy Magazynu Wino. Pozycja też podstawowa - to bezpośrednia konkurencja Zarly'ego. I moim zdaniem lepsza. Podstawowa ale poukładana, przemyślana, przejrzysta + nowy design - czyta się dobrze, wygląda ładnie. Jest słówko o Polsce, jest trochę wskazówek a propos roczników. Powiedziałbym, że to lektura obowiązkowa na każdym etapie! Czyta się ją całkiem przyjemnie zarówno z kieliszkiem w ręku jak i do poduszki. Właśnie chłonę :) IVV Media. Do kupienia: ale też na merlinie (jest nieco taniej, ale za to na MW można upolować promocję z archiwalnymi numerami MW) 5. Leksykon win - Sławomir Chrzczonowicz [około 35 PLN] Nie znałem tej książki dopóki przy okazji wizyty w winkolekcji nie znalazłem jej przy kasie. Kupiłem a sprzedawca zaproponował, że "skołuje mi autograf". No i mam - z autografem :) Jeszcze się czyta ale po kilkunastu stronach wiem, że to świetne opracowanie dla początkujących, bardzo poukładane, step-by-step. Widać wielkie doświadczenie dydaktyczne autora - o ile często winiarskie książki to wylana wiedza autorów o tyle tu to raczej prowadzenie czytelnika za rękę tak by poczuł i zrozumiał o co w tym wszystkim chodzi. Dla początkujących, dla uczniów i studentów, dla poszukiwaczy porządku! Wyd: Oleksiejuk. Do kupienia: ale jeśli pójdziecie do Winkolekcji możecie w cenie upolować autograf autora :) 6. Winnice w Polsce - Ewa Wawro [około 40 PLN] Wino w Polsce? Ano tak. Chyba pierwsza na polskim rynku taka książka - znajdziemy w niej wylistowane winnice w Polsce wraz z opisem i danymi kontaktowymi oraz informacjami oczywiście o winie, jakie w każdej z nich powstaje. Co ta pozycja robi tu? To perła dla podróżników, poszukiwaczy ludzko-winnych historii, miłośników lokalności i wszystkich fanów polskich win. Do kupienia tu: 7. Wyjątkowe wina [około 40 PLN] Są książki złe. Książki-wampiry. Straszą z półek psując wizerunek winom... To jedna z nich. Opisane różne wina. Jakie? no różne. Po co? nie bardzo wiem? Jak to czytać? też nie wiem... No niby jest trochę ciekawych (ale więcej mniej ciekawych) materiałów o każdym winie ale po co, jak i do czego? Nie wiem. To zdecydowany anty-przykład - takie książki omijajcie dużym łukiem. Szkoda czasu i kasy. Ale jak już ktoś będzie koniecznie chciał: 8. Winiarski słownik degustacyjny - Wiktor Zastróżny [79 PLN] Gdy tylko zobaczyłem zapowiedzi wiedziałem, że muszę go mieć. Dużo słówek do opisu wina :) Z precyzyjnym wyjaśnieniem :))) To dziś jedno z podstawowych moich narzędzi pracy na - żeby lepiej rozumieć siebie ale i by Wam lepiej pokazać każde wino. Lektura zupełnie podstawowa i obowiązkowa dla winopijców-poetów, winnych blogerów, notujących wrażenia. Nie da się tego za bardzo czytać do poduszki a komuś kto raczej się delektuje chwilą niż zapisaniem wrażeń na nic się nie przyda. Ale dla piszących - koniecznie! Do kupienia na stronie Festusa 9. Wina Świata - praktyczny przewodnik dla koneserów i amatorów - Pedersen/Ronold [trudno dostępne - około 50 PLN] Pozycja dość chyba nieznana, słabo dostępna a ciekawa bo ułożona. To czego często najbardziej potrzeba na poczatku przygody z winem to poukładania faktów. I ta książka temu świetnie służy. Nieco mniejszy i bardziej przystępny format niż Zarly czy Robinson sprawiają, że łatwiej ją czytać np w autobusie. Choć przyznać trzeba, że momentami nieco brakuje tam szczegółów. Dobra książka, szczególnie za niewygórowaną cenę w antykwariacie (ja kupiłem za 15 PLN). Bardzo trudno dostępna. Zdajemy sobie sprawę, że te 9 książek o winie to nie wszystko. Czekamy więc na Wasze sugestie, podpowiedzi, komentarze. Chętnie uzupełnimy tą listę, rozbudujemy ją - z czasem także o pozycje anglojęzyczne! A tymczasem miłej lektury! Rozmowa dotyczyła ubarwiania kazań przykładami. - Mieliśmy takiego współbrata - mówił ojciec Jacek - który naczytał się o barokowych formach wywierania wpływu na słuchaczy, i jak mówił kazanie np. o weselu w Kanie Galilejskiej, to przynosił butelkę wina, nalewał sobie kieliszek, wypijał go, stawiał na pulpicie i mówił: "Czego jesteście tak smutni? Nasz Pan Jezus to nam dał, abyśmy się weselili" - i tak dalej szedł kościelnym stylem, ale to na nikogo nie działało i nikt się specjalnie nie zaczynał weselić w środku jego kazania, bo ludzie tylko siedzieli w ławkach jak zwykle i patrzyli jeden na drugiego, o co temu księdzu chodzi, aż wreszcie przyszedł dekret od biskupa, żeby zaprzestać zgorszenia. Tak że summa summarum ten współbrat nasz dobrze na tym nie wyszedł, bo ksiądz prowincjał musiał go przesunąć do małego klasztoru, gdzie mógł sobie do woli pić to swoje wino, ale już nie na ambonie. - Taka metoda Stanisławskiego - mówił prałat Paweł - może mieć rzeczywiście dobre skutki. Pamiętam jednego mojego znajomego księdza z naszej parafii, który właśnie czytał Ewangelię: "Przyszli słudzy i napełnili kadzie wodą aż po brzegi" i właśnie w tym momencie przyszła nad miasto wichura, wiatr otworzył okienko w wielkim witrażu w prezbiterium i zrobił się taki przeciąg, że do kościoła zaczął padać deszcz aż na ołtarz i stojące tam już paramenta liturgiczne. - To piękny symbol - powiedział ojciec Jacek - ja bym w takim momencie zaintonował pieśń "Wody Jordanu weselcie się". - Bardzo ładnie - powiedział prałat Paweł - ale ten ksiądz na to nie wpadł. On tylko schował się pod ołtarz, usiadł tam po prostu na podłodze, tak że głowa mu wystawała, i powiedział do mikrofonu - stąd będzie mi się dobrze mówić. Panowie! Nie wierzycie, jaki mieliśmy w parafii kociokwik następnego dnia. Kuria, prasa katolicka, telewizje różne. Pisali reportaże: „Genialny polski ksiądz chroni się pod ołtarzem!” „Wiekuisty symbol opieki Bożej!” „De profundis clamavi!” I tym podobne. Nawet z archidiecezji San Francisco dzwonił wikariusz generalny, Polak z pochodzenia. - Potem - kończył prałat Paweł - trochę rozmawiałem z tym księdzem. Powiedział mi – „Jak już skończyłem kazanie, to nikt mi potem spod tego ołtarza nie pomógł wyjść. Musiałem, cholera, wygrzebywać się w ornacie na czworakach. U nas w kościele to panuje znieczulica społeczna.” Kiedyś jeden kapłan przyszedł z wizytą duszpasterską do pewnej parafianki:– Może ksiądz szarlotki spróbuje?– Bardzo mu talerzyk, ksiądz je, ale pies warczy na niego i tak się dziwnie zbliża. No to kapłan mówi:– Niech pani przymknie tego psa.– A on nic nie zrobi!– Proszę pani, taka sutanna kosztuje teraz tysiąc dwieście złotych.– A to go zamknę, zamknę. Ale on by księdza nie ugryzł, on się tylko trochę denerwował, bo on też je zawsze z tego teksty, które padły podczas kolędy ---> Scenariusz teatralny "Włóczęga i baśnie" Autor: Wioletta Piasecka WŁÓCZĘGA I BAŚNIE Występują: Karczmarz Karczmarzowa Zuzanna Doktor Włóczęga Ksiądz Drwal Paciaty Paciatowa SCENA I (Karczmarz, Karczmarzowi, Paciaty, Drwal, Włóczęga) (W karczmie, przy drzwiach, Karczmarz uderza chochlą w patelnię. Karczmarzowi z miotłą w ręku przegląda się w lustrze, stroi miny i poprawia włosy.) Karczmarz Chodźcie do mnie przyjaciele w dni powszednie i w niedzielę. Chodźcie, chodźcie, się radujcie, ale grosza nie żałujcie. Grosza nie żałujcie! Tylko grooosza nie żałujcie!!! Grosza, grosza nie żałujcie! (Do Karczmy wpadają: Drwal i Paciaty) Drwal Gospodarzu, dajcie wina. Toć dziewiąta już godzina, a my tu o suchym pysku, już do domu czas wychodzić! Paciaty Czy nas tutaj chcesz znów głodzić? Pić nam nie dasz? Karczmarz Stara! Chodź tu! Co tam robisz?! Rzuć tę miotłę! Dolej gościom wina! Karczmarzowa Co?! Karczmarz Noc dopiero się zaczyna! Pić chcą ludzie! Czy nie słyszysz?! (Karczmarzowa rzuca miotłę i krzycząc rusza w stronę lady, za którą stoją beczki z winem) Karczmarzowa Idę, idę, ale mogę nalać wina tylko wtedy, gdy zobaczę, że co biorą, to zapłacą. (Karczmarz rozgląda się chytrze po sali, sprawdzając, czy go nikt nie słyszy) Karczmarz Cicho, babo, czego krzyczysz? Do wypłaty jeszcze tydzień. Pisz na kartce póki widno! (Karczmarzowa z hukiem stawia na ladzie dwa kufle z winem. Karczmarz upija z każdego po parę łyków, ociera sumiaste wąsy i rusza na salę) Karczmarzowa Już mi wszystko to obrzydło. Drwal Gospodarzu siadaj przy nas. Karczmarz To wam powiem chłopy moje: napój u mnie pierwsza klasa! Paciaty Zatem zdrowie gospodarza! (Drzwi otwierają się i staje w nich człowiek bardzo stary i zmęczony, otulony w stare łachmany. Podpiera się na kiju. Trzyma w ręku mały węzełek owinięty sznurkiem) Włóczęga Gospodarzu, czy się znajdzie skrawek miejsca na podłodze? (Karczmarz mierzy wzrokiem Włóczęgę, po czym cedzi przez zęby) Karczmarz Tak za darmo? Włóczęga Mniej dziś serce gospodarzu. Ja już dalej iść nie mogę. Karczmarz Tak za darmo?!!! Włóczęga Opowiadać, panie, mogę… Karczmarz Cha! Cha! Cha! Włóczęga Panie, każdy człowiek, wierz mi proszę, urodzony jest do czegoś. Jeden lubi rąbać drzewo, inny w karty chce wygrywać, trzeci wiersze wypisywać... Ja zwiedziłem kawał świata, znam historii ponad tysiąc i jeżeli tylko zechcesz, to ja nawet mógłbym przysiąc, że je gościom twym opowiem... Tylko... Czy się tutaj schronić mogę? (Karczmarz krztusi się ze śmiechu) Karczmarz Stop! Stop! Szkoda czasu mego na słuchanie byle czego! Idź skądś przyszedł. U mnie miejsca nie zagrzejesz. Włóczęga Panie, proszę, okaż serce. (Włóczęga pada na kolana i składa ręce jak do modlitwy) Karczmarz Już! Wynocha! Ale prędzej! (Włóczęga ze spuszczoną głową wychodzi. Karczmarzowa, która przez cały czas stoi za ladą oparta o miotłę, nagle z zaciętością zwraca się do męża) Karczmarzowa Jogging, dżoga teraz w modzie, a ja? Kiedy mej urodzie pomóc mogę? Co? No, powiedz, powiedz, proszę. No, sam widzisz, nie mam czasu! Moja cera delikatna tak jedwabna, tak powabna zwiędnąć może, bo ty przecież żałowałeś dla mnie grosza. Cały dzień ze szmatą latam!!! Karczmarz Ale o co tobie idzie? Karczmarzowa Przecież mógłby u nas zostać. Karczmarz Ten włóczęga? Karczmarzowa Oj, ty stary, ale głupi. Przecież nie chciał cię obłupić. Chciał tu tylko przenocować. (Karczmarzowa odrzuca miotłę i szybkim krokiem rusza w stronę męża) Karczmarz Tak za darmo? Karczmarzowa Przecież mógłby odpracować. Karczmarz Wiersze klepać? (Karczmarzowa puka się w czoło) Karczmarzowa Jakie wiersze? Co ty pleciesz? Karczmę mógłby oporządzić. Karczmarz A ty? Karczmarzowa Ja tu teraz będę rządzić. Przyznaj sam, że twoja żona, taka piękna, taka młoda, nie stworzona jest do tego, by podłogę ciągle myła. Drwal Patrz, baba mu się zbiesiła. Paciaty Na biednego nie trafiło. Niech się kłócą. Forsy mają co niemiara, to i baba zbaraniała. (Drwal i Paciaty wychodzą) SCENA II (Włóczęga, Paciatowa, Zuzanna) Włóczęga Jaka zimna noc deszczowa, ani nie ma przenocować gdzie za bardzo, ni zjeść, ni z kim pogadać, a tak lubię opowiadać i umilać ludziom czas. Ach, podeprę się na kijku, bo już dłużej nie mam siły iść w tę noc tak nieprzyjemną, zimną, wietrzną, bardzo ciemną. (Opiera się o drzewo. Kijkiem maca twardy grunt. Zwiesza głowę i trzęsie się z zimna. Nagle widzi przed sobą oświetlony dom) O, światełko jest w oddali. Pójdę tam. Tam na pewno dobrzy ludzie są. Może w sercach ich rozpali się iskierka miłosierdzia dla starego wędrowca… (Puka, lecz długą chwilę nikt nie odpowiada) Czyżby nikogo nie było? Nie, no przecież pali się światło. (Puka jeszcze raz, tym razem energiczniej. Za drzwiami słychać czyjeś człapanie, otwieranie zasuw i gderliwy głos Paciatowej) Paciatowa O tej porze do domu się wraca?!!! Pewnie w karczmie znowu byłeś, pół wypłaty zostawiłeś tam. Znów ta jędza, jego żona, kupi ciuchów pół wagona i… i… i ... jeszcze korali wór. (Drzwi otwierają się i staje w nich Paciatowa. Na widok Włóczęgi cofa się pół kroku) Paciatowa A, a, a kogo to diabli nadali? (Włóczęga zdejmuje z głowy stary słomiany kapelusz) Włóczęga Wszelki duch Pana Boga chwali. Gospodyni, idę z daleka, a tu taki ziąb. Długa droga mnię jeszcze czeka, przyjmij mnie pod swój dom. Podziel się kawałkiem chleba. Paciatowa A jeszcze czego! A wynocha stąd! Włóczęga Gospodyni okaż serce. Nic nie jadłem od miesięcy. Jestem już u kresu sił. Paciatowa Co też mnie obchodzić może los włóczęgi?!!! Zaraz psami cię poszczuję. A masz! (Słychać szczekanie psa. Włóczęga ucieka) Włóczęga Olaboga! Olaboga! (Po chwili zasapany mówi do siebie) Jak trudno się dostać do serca człowieka, jak trudno wyprosić kawałeczek chleba, to wiem tylko ja. Położę me kości pod brzozą, liśćmi się przykryję, może nic się nie stanie złego, może do rana jakoś przeżyję. (Kładzie się na ziemi. Zalega cisza, ale po chwili z oddali wyraźnie daje się słyszeć cichy śpiew) Czy ja dobrze słyszę? Ktoś piosenkę nuci? (Podnosił się na łokciu i nasłuchuje) Tak! Nie zdaje mi się. Ktoś piosenkę nuci (Podnosi się. Otrzepuje ubranie) On się na pewno ode mnie nie odwróci, bo przecież stary poeta często powtarzał: „Gdzie słyszysz śpiew, tam wstąp. Tam ludzie dobre serca mają, bo ludzie źli, ach, wierzaj mi, ci nigdy nie śpiewają”.[1] Nie ma co czekać pójdę tam prędko i sprawdzę komu tak pięknie w duszy dziś gra. (Puka nieśmiało. Śpiewanie ustaje. Jednak po chwili dziewczęcy głos pyta) Zuzanna Kto tam? (Włóczęga przysuwa głowę do samych drzwi cichutko mówi) Włóczęga Słyszałem jak pięknie śpiewasz. Jestem zmęczonym wędrowcem. Szukam noclegu i kawałka chleba, przyszedłem tutaj, bo wierzę, że twe dobre serduszko ulituje się nade mną. (Drzwi od razu się otwierają) Zuzanna Ależ proszę, zapraszam serdecznie, proszę wejść tutaj, proszę wejść koniecznie. Choć biednie w izbie, sprzętów niewiele, lecz łóżko zawsze się znajdzie. Ugoszczę pana jak przyjaciela. Włóczęga Masz dobre serce i piękną duszę. Swą szlachetną postawą do łez mnie wzruszasz. Straciłem nadzieję i nie wiedziałem, czy znajdę miejsce, gdzie się podzieję w tę noc okropną. (Włóczęga podnosi dłoń, by pogłaskać dziewczynę, ale Zuzanna z przerażeniem, spostrzega, że z jego ręki leje się krew) Zuzanna Och, pan jest ranny! Trzeba doktora!!! Włóczęga Nic mi nie jest, panienko (Zuzanna przykłada Włóczędze ręcznik) Zuzanna Ależ widzę przecież, że ręka jest chora i mocno krwawi. Włóczęga Nic mi nie jest. Nic mi nie jest. Zuzanna Proszę odpocząć. Ja zaraz wrócę. (Zuzanna wybiega. Włóczęga zostaje sam. Rozgląda się bezradnie po izbie. Wyciąga ręce w stronę kominka) Włóczęga Dom taki biedny, a jak tu miło. Mebli niewiele, a tyle czasu by się spędziło pod dachem tym przyjaznym. Tylko na chwilkę odpocznę sobie, ręce wyciągnę w stronę kominka, bo wiatr mnie owiał, od deszczu zmokłem. Zimno okropne. Psy rozerwały me stare szaty. Jutro pomyślę, co dalej będzie, którą pójść drogą. Dziś się nacieszę miłą gościną i widokiem tej ciepłej chaty. SCENA III (Zuzanna i Doktor) (Dom Doktora. Zuzanna poprawiając przemoczoną chustkę na głowie puka i mówi do siebie) Zuzanna Dobrze, że doktor jeszcze nie śpi. Doktor Proszę! Otwarte! Zuzanna Panie doktorze, panie doktorze... Doktor Witaj Zuzanno. Co cię sprowadza w tę noc tak zimną i nieprzyjemną? Coś ci się stało? Zuzanna Nie, nie kłopot ze mną. Lecz w domu moim znalazł się chory. Doktor Któż taki? Zuzanna Zbłąkany starzec. Chyba włóczęga. Doktor Chodźmy czym prędzej. Czy bardzo chory? Zuzanna Krwawi mu ręka i bardzo jest zmęczony. Doktor Skąd ty go wzięłaś? Zuzanna Usłyszał jak piosenkę śpiewam. I przyszedł. Nie miałam serca odmówić mu schronienia. Doktor Tak być nie może! Mieszkasz samotnie. Przecież to jest nie do wybaczenia! Zuzanna Panie doktorze, on tak żałośnie na mnie spoglądał, że pomyślałam, że pomyślałam... No, po prostu, nie mogłam odmówić mu małego kąta. Doktor Oj, Zuzanno, Zuzanno jesteś za dobra dla ludzi, a swoją drogą powiem ci tyle, że kiedyś twa dobroć przeciw tobie się obróci. Zuzanna Panie doktorze, to niepodobna, by ludzie nienawiść w sercach nosili. (Doktor w pośpiechu pakuje torbę lekarską) Doktor Dobrze już dobrze, nie traćmy więcej ani chwili, przecież być może to złodziej jakiś lub bandyta, taki, co się nawet nie spyta czy wolno, ale weźmie, co dobre i pójdzie gdzieś sobie. (Wychodzą) SCENA IV (Zuzanna, Doktor, Włóczęga) (Dom Zuzanny) Zuzanna Ciii, zasnął biedny staruszek. Panie doktorze, proszę zobaczyć, to żaden złodziej. Ma piękną duszę. Doktor Jak to poznajesz? Zuzanna Z całej postaci spokój wychodzi, a przecież zanim do mnie tu zbłądził, niewesołe były jego losy. Doktor No tak, masz rację, ale nie szkodzi być ostrożnym. Zacznijmy pracę. Zuzanna W czym panu pomóc? Doktor Zagrzej mi wody w misce niedużej. Dokładnie rany przemyć mu muszę nim je zaszyję. (Włóczęga nagle zrywa się z fotela. Rozgląda się, nie wie, gdzie jest) Włóczęga Już, już idę. Już wychodzę, gdzie mój kijek? Doktor Połóż się dobry człowieku. Rany ci myję, zaszyć je trzeba. Zuzanna Jest pan bezpieczny. (Włóczęga na widok Zuzanny uspokaja się, siada wygodniej w fotelu i wyjaśnia nieśmiało) Włóczęga Ja tylko chciałem kawałek chleba. Zuzanna Już zupę grzeję! Pierogi z mięsem, jedną chwileczkę. (Wybiega do kuchni) Doktor O, jaki zapach, czy zupki znajdzie się trochę więcej w domu? Zuzanna Panie doktorze, komu, jak komu, ale dla pana znajdzie się zawsze. Doktor Droga Zuzanno, jesteś aniołem. Zuzanna Panie doktorze, te słowa miłe sprawią, że zaraz z pochylonym czołem przed panem będę chodziła, proszę nie patrzeć, bym się wstydziła swoich rumieńców. Doktor Przepraszam, lecz jestem oczarowany, a może nawet... Zuzanna Niech pan nie kończy, bo to za wcześnie! (Włóczęga z zaciekawieniem przygląda się to Zuzannie, to Doktorowi. Widząc zakłopotanie w ich oczach chrząka i podsuwa Zuzannie swój talerz) Włóczęga Pyszna zupa, czy mogę jeszcze? Zuzanna Tak! Bardzo proszę. Czy panu również? Doktor Przepyszna zupka, ale dziękuję, bo drugi talerz na noc niezdrowy, w nocy żołądek słabiej pracuje. Pójdę już sobie. (Doktor wstaje od stołu i z ociąganiem chowa do torby nożyczki i nici chirurgiczne. Zuzanna zrywa się od stołu) Zuzanna Bardzo dziękuję, że mi pan pomógł, panie doktorze. A może pan też tu przenocuje? Miejsca niewiele, ale wygodnie. Doktor Pójdę do siebie, choć późna pora, ale tymczasem ktoś inny może potrzebować doktora i gdzie mnie szukać? Jutro w południe przyjdę zobaczyć jak ma się chory. Zuzanna Upiekę ciasto, jak pan pozwoli. (Doktor wychodzi, a Zuzanna jeszcze długa za nim spogląda. Po chwili zwraca się grzecznie do Włóczęgi) Zuzanna Jest pan zmęczony długą wędrówką, zaraz pościelę dla pana łóżko, by odpoczynek pan tutaj znalazł. (Ściele łóżka. Gasną światła) SCENA V (Doktor i Paciatowa) Doktor Dlaczego wcześniej nie zauważyłem, jaka jest śliczna, dobra, szlachetna? (Staje mu na drodze sąsiadka Paciatowa) Paciatowa O, to pan Doktor źle jakoś sypia?! Doktor Nie, niosę pomoc, to sprawa zwykła. Paciatowa Pomoc? Zuzannie? Nie chcę być wścibska, ale widziałam skąd pan wychodził, no i Zuzanna w oknie stała, patrząc na pana. Czy bardzo chora? Doktor Zdrowa jak rybka. Paciatowa Więc po co pomoc Doktora szybka?!!! W dodatku w nocy? Już ja się domyślę, mam bystre oczy. Doktor Pani wybaczy, że się pożegnam. (Doktor uchyla kapelusza i odchodzi pospiesznie, starając się wyminąć sąsiadkę) Paciatowa Tak proszę, proszę, nie będę wredna. (Paciatowa mówi do siebie konspiracyjnym szeptem0 To ci dopiero Doktorek jeden. Po nocach lata i to dlaczego? Ni do chorego, ni do zdrowego? Zagadka wielka! Już ja się prawdy domyślę, już ja się dowiem, dowiem nie zmyślę. Stać tu i czekać z taką nowiną? Stać tu i czekać, a chwile płyną. A, prawda noc jest. Zaraz, zaraz, a po co ja tu właściwie stoję? A, wiem już! Czekam tu i czekam na tego pijaka, mojego starego. Oj, ten Paciaty! Ja mu pokażę! W karczmie to siedzi i Karczmarzowej umizgi bredzi. Ale ja im to z głowy wybiję! Już ja im to z głowy wybiję!!! SCENA VI (Karczmarz, Karczmarzowi i Paciatowa) (W karczmie) Karczmarzowa Karczmy nie sprzątnę. Nie będzie czyściej! Karczmarz Nie sprzątniesz? Czemu? Karczmarzowa Paznokcie zniszczę, fartuch ubrudzę, korale schlapię... Karczmarz To kto ma sprzątać? (Karczmarz stoi na środku karczmy i bezradnie drapie się w głowę) Karczmarzowa Mnie o to pytasz? Był przecież zeszłej nocy ten stary Włóczęga, ale chętny do pomocy. (Karczmarz nagle zaczyna krzyczeć) Karczmarz Ten włóczykij?! Oberwaniec?! On nie chciał sprzątać!!! On chciał mieszkanie na noc załatwić sobie i to za co? Za bajek opowiadanie!!! Karczmarzowa A niechby spał tu! Już ja roboty bym mu zadała, wcale bym go nie oszczędzała. Kazała sprzątać, zmywać, gotować, gości obsłużyć i... No, zresztą, wszystko robić by musiał. A tak, co? Ja jestem damą, ja przecież muszę na wczasy jechać, po lesie biegać, kwiatuszki zrywać, no i do tego w basenie pływać, by wyszlifować moją figurę. (Karczmarzowa chwyta brzeg sukienki i okręca się na środku, aż widać lekko nadszarpnięte koronki z jej pantalonów) Karczmarz Nie wrzeszcz już, babo! Skończ już tę bzdurę! (Karczmarzowa zatrzymuje się natychmiast) Karczmarzowa Jakiś ty głupi, aż szkoda gadać, żeś go wygonił! Karczmarz Dobrze zrobiłem, Stary chciał bajki tu opowiadać. To ci dopiero! A swoją drogą dość już tych wrzasków. Łap się za miotłę. Wychodzę teraz, ale jak wrócę ma tutaj błyszczeć i goście siedzieć zadowoleni. Jak tak nie będzie, to będziesz ty miała ze mną do czynienia. (Karczmarz wychodzi, ale. w drzwiach wpada na niego Paciatowa, mijają się bez słowa) Paciatowa Karczarzowo, chodź tutaj szybko!!! Chodź, to opowiem ci wieść niezwykłą! Znasz ty Doktora? (Karczmarzowa spogląda w lustro i odruchowo poprawia włosy) Karczmarzowa No, jakże bym go nie znała... Paciatowa Cicho, posłuchaj. Wczorajszej nocy, jakżem czekała na mojego starego, bo w karczmie siedział u tej... yyyyyy... Na drodze stałam i wtedy go spotkałam. Karczmarzowa Kogo? Paciatowa Doktora, no przecież mówię. Szedł od Zuzanny, cały czerwony, wzrok miał błędny, jakby zamglony. Nawet przystanąć przy mnie nie raczył i daję głowę, że jak zobaczył mnie na tej drodze, to chętny byłby skoczyć na boczek, by mnie nie spotkać. Ale ja jestem kobieta sprytna. Już ja całą sprawę sama zbadałam. (Karczmarzowi robi złowieszczą minę Karczmarzowi tupie nogą) Karczmarzowa Nieprawda! Doktór, to moją urodę chwali. Paciatowa No, jeszcze tego w kinach nie grali! Karczmarzowa A co ty myślisz? Ja jak ubiorę sznurek korali, włosy owinę w chustkę jedwabną, to wszystkie chłopy zaraz tu padną. Ja jestem damą z wielkiego świata i ten nasz Doktór, to za mną lata. Paciatowa Prawda jest taka: Ten nasz Doktorek od Zuzki wracał samotnie w nocy, prawie nad ranem, a ona go w oknie wypatrywała. I co ty na to? Karczmarzowa To bzdury jakieś! To jakieś brednie!!! Paciatowa Mówię jak było! Karczmarzowa Doktór szlachetny, Doktór uczony, on przecież nie mógłby mieć takiej żony suchej i brzydkiej. Toć ta Zuzanna okropnie wredna i stara panna. Co ona może wiedzieć o świecie? A taki Doktór bywa w powiecie i musi żonę mieć odpowiednią. Paciatowa Ale ożenić się kiedyś musi! Karczmarzowa Ależ wiem o tym!!! Ale niech wstrzyma się jeszcze chwilkę. Pośpiech to tutaj gość nieproszony. Ja mu doradzę jak szukać żony. Paciatowa A skąd ty wiedzę masz w tym zakresie?!!! (Karczmarzowi wyniośle oświadcza) Karczmarzowa Bo jestem damą i bywam w świecie. (Obie panie rozchodzą się w przeciwne strony) SCENA VII (Doktor, Zuzanna i Ksiądz) (Zuzanna idzie nuci sobie piosenkę i mówi do siebie) Zuzanna Jak lekko mi dzisiaj na duszy. Czy w sobie tę radość zagłuszyć? No, ale nie mogę! Nie mogę i nie chcę. Pragnę cieszyć się jeszcze troszeczkę. (Z drugiej strony wioski idzie Doktor) Doktor Olśnienie to jakieś? No przecież! Jak mogłem tak chodzić po świecie? Nie widzieć Zuzanny, nie słyszeć. Jej głosu, jej śmiechu, jej wzruszeń. Jej serca dobrego nad wszystkie. Jej oczu prześlicznych, ich błysków. (Już mają się spotkać, wyciągają do siebie dłonie, gdy nagle, jak spod ziemi, zjawia się ksiądz i staje pomiędzy nimi) Ksiądz Ładna z was para dzieci kochane. Już ja od dawna przeczuwałem, że szczęście was spotka, ino kawałek czasu potrzeba było, żeby wszystko się w waszych główkach dobrze ułożyło. No, ale teraz, co tu ukrywać, iść trzeba szybko do kościółka, zapowiedzi zapisywać. Zapraszam, zatem, w zakrystii progi, pobłogosławię was na dalsze szczęśliwe życia drogi. Zuzanna Proszę księdza drogiego, ja… ja… jeszcze nie mam narzeczonego… Ksiądz Czy chcesz mi powiedzieć dziecino, że ten młodzieniec na tyle jest niemądry, że nie chce się ożenić z taką piękną i dobrą dziewczyną? Doktor Ależ chcę! Chcę! Niczego innego nie pragnę! Ksiądz No, ja tu zaraz pęknę. Dlaczego jeszcze nie poprosiłeś tego aniołka o rękę? Doktor Proszę księdza, skąd mogłem wiedzieć... Czy Zuzanna, taka miła i piękna, zechce mnie? No, nie młodego już przecież… młodzieńca. Zuzanna Ależ panie Doktorze, jak może pan mówić coś podobnego! To ja nie wiem, czy tak mądry człowiek i wykształcony, nie zechce szukać sobie mądrzejszej i lepszej żony? Doktor Zuzanno moja, Zuzanno miła, czy chcesz mnie takiego? Nic nie ma we mnie doskonałego. Jedynie praca, jedynie ręce, jedynie miłość i moje serce, które na zawsze bije dla ciebie… (Doktor klęka przed Zuzanną. Bierze jej dłoń w swoje dłonie i całuje) Zuzanna Panie Doktorze, ja chcę ja pragnę... Ja ufam panu, ufam najbardziej w świecie. Panie Doktorze, jestem szczęśliwa, moje marzenia, ma radość żywa i moje serce - wszystko to dla Pana w podzięce dziś składam. (Zuzanna drugą dłonią obejmuje Doktora. Ksiądz przygląda się tej scenie Ksiądz milczeniu. Naraz klaszcze Ksiądz dłonie, podnosi sutannę jakby miał zaraz gdzieś biec) Ksiądz O la, la, ale tu zabawiłem! A zatem dziatki moje kochane. Dobrze się z wami gawędziło. Niestety, obowiązki mnie wzywają. Wierni z pewnością już pod kościołem na mnie czekają i to od dawna. (Oddala się i do siebie mówi wesoło) No to będzie weselisko! Ślub i wesele będzie już blisko! Oj, będzie się działo, będzie się działo to wszystko szybko. Bo i po co to czekać, gdy szczęście biegnie do nas i uśmiecha się z daleka? SCENA VIII (Włóczęga i Ksiądz) (Włóczęga wychodzi z domu Zuzanny wprost na Księdza) Ksiądz Coś ty za jeden? Włóczęga Sam już to nie wiem. Skąd mogę wiedzieć? Ot, ktoś przygarnie .Tułam się tułam po tym padole. Lecz sił nie starcza. (Włóczęga zanosi się suchym kaszlem) To jest mój koniec Ot, umrzeć przyjdzie w przydrożnym rowie, a tyle marzeń nosiłem w sobie... Ksiądz Co za marzenia? Włóczęga By ludziom dobroć i miłość, cnotę i wiarę zaszczepiać w duszy. By się lubili i szanowali, może jeszcze i to, by młodzi starym pomagali, by nikt nie skrzywdził dziecka małego, by dobro górą było nad złego uczynkiem złudnym... By los biedaków nie był tak trudny i smutny, gdy rząd w dostatki opływa zbytnie... By... (Ksiądz dobrodusznie poklepuje Włóczęgę po plecach) Ksiądz I jak ty chciałeś nam świat ten zbawić? Czy chciałeś ludziom morały prawić? Włóczęga Nie, skądże znowu! Przemierzyłem świat od końca do końca znam legend i baśni tysiące. Chcę je ludziom przekazywać, by potrafili złote ziarna z nich czerpać. Takie, które zagoszczą miłością w ich sercach. Ksiądz Ach, baśnie, baśnie, baśnie powiadasz… Włóczęga W baśniach tkwi mądrość owa prawdziwa. Kto ich wysłucha z otwartą głową, w wędrówkę życia ruszy odważnie i nie ulęknie się trwóg i przeszkód, bo dobre moce pójdą mu wespół. Ksiądz Dobrze powiadasz, dobry człowieku. (Włóczęga nagle ożywia się i mówi z uniesieniem) Włóczęga W dzieciach tkwi mądrość przyszłych pokoleń. W ich rękach pokój, unikanie wojen lub krwawe bitwy o błahe sprawy. Po co im mądre kazusy prawić? Po co im wbijać ciągle do głowy niezrozumiałe formy i treści, zamiast łagodne te opowieści, z których najprostszą, najkrótszą drogą dobro i miłość, braterstwo, praca do serc ich wejdzie. Może zagości tam też na dłużej spokój i szczęście? Ksiądz Zamieszkaj ze mną dobry człowieku może swoją wiedzą i spokojem zaszczepisz miłość w owieczkach moich. Może wrócą minione chwile, gdyśmy wspólnie jedność tworzyli? Opowiadaj ludziom legendy i baśnie. Dziel się, jak dobrą nowiną, niech im miło chwile płyną, po pracy żmudnej i ciężkiej. Mam przykościelną salkę niedużą, zamieszkaj tam, niech się ludziom na coś przysłuży. (Ksiądz bierze Włóczęgę pod rękę Ksiądz wychodzą) SCENA IX (Włóczęga, Ksiądz, Zuzanna, Doktor, Drwal, Paciaty, Paciatowa, Karczmarz, Karczmarzowi) (Włóczęga siedzi na stołku ładnie ubrany. Przed nim na stołeczkach siedzą: Zuzanna i Doktor. Po kolei wchodzą pozostali aktorzy. Każdy siada cichutko na stołeczku. Są ładnie ubrani. Mężczyźni zdejmują czapki z głów. Jako ostatni wchodzą: Karczmarz i Karczmarzowa. Ksiądz chodzi tam i z powrotem i z niedowierzaniem przygląda się wszystkiemu. Włóczęga coś z przejęciem opowiada. Po chwili zaczyna mówić trochę głośniej) Włóczęga „Do kraju tego, gdzie kruszynę chleba Podnoszą z ziemi przez uszanowanie Dla darów Nieba Tęskno mi, Panie…”[2] (Ksiądz mówi do siebie) Ksiądz I przychodzą, i słuchają, z jego rady korzystają… Nie do wiary! Nie do wiary! Taki stary i w łachmanach, a potrafił ludzi zbratać. (Ludzie zaczynają się rozchodzić. Podają sobie dłonie. Po długiej chwili Ksiądz podchodzi do Włóczęgi) Ksiądz Jak tego dokonałeś? Ja tyle razy, podczas kazania, wskazywałem rozwiązania i nic z tego nie dotarło do żadnego z nich. Włóczęga Baśnie, mój bracie, ja łagodne treści ludziom daję, a oni sami w nich wskazówek na życie szukają. Ksiądz Baśnie? Ale… Włóczęga Baśń opowieścią najsłodszą bywa, tym bardziej słodką, gdy jest prawdziwa. [1] Johann Wolfgang von Goethe. Wiersze. Warszawa 1970. [2] Cyprian Kamil Norwid. Poezje. Moja piosenka (II). Warszawa 1996.

ksiądz opowiada kawał o winie